çalışan anne
Bilmem size de olur mu? Çalışan annelerin pek çoğunun içine düştüğü bir yetememezlik hissiyle boğuşuyorum bu aralar.
Çağın 7 aylık olduğunda başladım çalışmaya. Çalışmayıp ücretsiz izin almak da bir alternatifti ama ben nedense hiç değerlendirmeye almadım bu seçeneği. Biraz 7 ay sadece evde oturmanın getirdiği can sıkıntısından biraz mecburi hizmeti biran önce bitirme isteğimden kaynaklandı bu durum. İlk başlarda her şey çok güzeldi. Çağın küçüktü, günün çoğunu uyuyarak geçiriyordu ve benim tam üç saat süt iznim vardı. Üstelik gece nöbetim de yoktu. Sabah hastaneye gidiyor, öğlen saatlerinde eve geliyordum. Koskoca bir öğleden sonra vardı kendime ve oğluma ayırabileceğim. Biraz uyuyor, çokça Çağın ve evle ilgileniyordum. Önce süt iznim 1,5 saate düştü. Sonra gece icap nöbetleri başladı. Tam zamanlı çalışmaya başlayınca baktığım hasta sayısı dolayısıyla iş yeri sorumluluğu arttı. Evde oğlumla geçirdiğim başbaşa saatleri özlemeye başladım. Nöbet ve süt izini bitip de tam zamanlı doktorluğa geçiş yaptığım dönemde işe dönüş kararımı sorgular oldum. Acaba ücretsiz izine mi ayrılmalıydım Çağın iki yaşını bitirene kadar?
Pek çok çalışan kadından daha iyi şartlara sahip olduğumun farkındayım. Hamarat ve Çağın’ın çok sevdiği bir bakıcımız var ve evde sürekli anneanne/babaanne desteği mevcut. İşteyken gözüm arkada kalmıyor çok şükür. Yani bir eli yağda bir eli balda durumları. Ama gene de istiyorum ki daha çok vakit ayırabileyim ona. Birlikte kahvaltı yapalım; uzun öğle uykularından uyanalım, parklara gidelim…. Mesela tuvalet eğitimine başlayacağız yakında. Kakasının geldiğini ilk bana söylesin istiyorum. Akşamları eve kafamda hastalarla ilgili binbir düşünceyle gelmeyeyim istiyorum. Her ne kadar çocuklarla geçirilen zamanın uzunluğu değil kalitesi önemli dense de kaçırılan ilk adımlar, ilk sözcükler merakla sorulan sorular ne olacak peki?
Evde oturup bütün gün çalışmamak değil elbet isteğim. Mesleğimi seviyorum. Çalışmamayı aklımın ucundan bile geçirmiyorum. Tüm gençliğimi (liseden sonra 11 yıl) bu mesleği edinmeye adadım. Çalışmamak en başta kendime ihanet olur. Oğlumun büyüyünce annesi ve yaptıklarıyla gurur duymasını istiyorum. Ama işte düşünmeden de edemiyorum doğum sonrası işe dönüş süresini biraz uzatsa mıydım? Acaba yarı zamanlı veya daha rahat çalışabileceğim bir çalışma düzeni kurabilir miyim kendime? Zira annelikten daha değerli ünvan yok.
Ahhh ahh çalışan anne gel gitleri…
Sanırım sizin yerinizde olsaydım 2-3 yaşına kadar dondurabiliyorsam dondururdum işleirmi yada çok azaltırdım yapabilirsem.. çünkü bazı işler var ki öyle şansınız olmuyor..
benim ki gibi 🙁 sabah 7,20 de çıkıyorum 🙁 akşam 6 ya 10 kala evde oluyorum 🙁
bıdığım annemle şükür…ama ben birçok şeyi akşam öğreniyorum ….acı ama gerçek ve mecbur…yada mecbur hisseidyoruz işte..aksi takdirde çok sıkışırız krediler vs…
slm bende 1 yaşında oğlumu anneme bıraktım çalışmaya başladım biliyorum annem iyi bakıyor ama yinede işe başladığıma çok pişmanım ama şimdi işide bırakamıyorum çok vicdan azabı çekiyorum oğlumun yanında olmak onu öpüp koklamak istiyorum onunla oynamak istiyorum ama psikologlar kaliteli zaman diyor ben eve gidince oğlumla oynurum ama bunun yerli olmadığını düşünüyorum ben bu vicdan azabından nasıl kurtulacağım değirli anneler….