Tuvalet eğitimini nasıl sorunsuz hallettik

Aslında bu yazıyı kaleme almakta çok geç kaldım. Çünkü Çağın, 30. ayını doldurduğu  2013 Mayıs ayında bir sabah, babaannesine, ‘‘Hava çok sıcak, ben bez takmak istemiyorum.” dedi ve kendi tuvalet eğitimini kendi başlattı ve bir hafta gibi kısa bir sürede de bezden kurtuldu. Normalde ben de tüm bloggerların yaptığı gibi yaz başında bir tuvalet eğitimi yazısı paylaşacaktım ama nöbetti, tatildi, bayramdı derken yazı bayağı bir gecikti. Kısmet bugüneymiş…

 Tabii Çağın bu noktaya birdenbire gelmedi. Tuvalet eğitimini, bezi atmadan çook önce, daha bebekken başlattık biz. Nasıl mı? 

• Çağın, çok küçük bir bebekken bile altını değiştirirken, ”öf çok pis kokuyor” gibi cümleler kurmadım. Hatta yüzümü bile buruşturmadım. Çünkü kakadan korkulmaması,onun çok pis bir şey olarak algılanmaması tuvalet eğitimi için önemli bir unsur.
• Bir yaş civarındayken (yürümeye başladığında) tuvalete benimle birlikte girmesine izin verdim. Çünkü çocuklar/bebekler pek çok şeyi taklit yoluyla öğrenirler.
• 18-20 aylık olduğunda Gün Yayıncılık’ın tuvalet eğitimini anlatan öz bakım kartlarını aldım. Kartların da yönlendirmesiyle tuvalete gitmenin basamaklarını hikaye şeklinde anlattım, sorular sordum: ” Tuvaletini yapmış bu çocuk, şimdi ne yapacak?” gibi.

• İki yaşını bitirdikten sonra bir lazımlık aldım ve en çok kullandığımız odaya yerleştirdim.  Bu bence tuvalet eğitimi için attığımız dev adımlardan biriydi.
• Tabi ki lazımlığı görür görmez üzerine oturmadı. Önce oyun oynarken oyuncak hayvanlarını tuvalete oturttum. Bunu yaparken aşamalarını öyküleştirdim: ”Bak şimdi ayıcık pantolonunu indiriyor, birazdan kakasını yapacak ve sifonu çekecek.’
• Daha sonra, tuvalet eğitimi   öncesinde bir kaç ay  lazımlığa giyinik şekilde oturmasını sağladım. İlk başta hiç oturmak istemedi.

• İstemediği zaman zorlamadım. Oturursa sevdiği kitapları okudum.  Zamanla her gün 5-10 dakika giyinik şekilde lazımlığın üzerine oturabildi.
• Günün birinde lazımlığın üzerinde giyinik şekilde otururken çişini yaptı ve bizden büyük övgü aldı. Bu durum evde sevinç gösterileriyle karşılandı.

Anneane, babaanne, konu komşu, eş dostdan gelen ”Bu çocuk tuvalet eğitimi için hazır.” lakırdılarına kulak tıkadım. Bu konudaki baskılara boyun eğmedim. Onun gerçekten hazır  olacağı günü bekledim. Nasıl olsa acelemiz yoktu. Zaten yeni  şehir ve bakıcı değiştirmiş bir çocuğa ikinci travmayı yaşatmaya gerek yoktu. Yukarıda saydığım her bir aşama, Çağın’ı bezden kurtulmaya adım adım hazırladı. Ve sıcak bir mayıs sabahında Çağın, hiç de sürpriz olmayan  o cümleyi kurdu: ”Hava çok sıcak, ben bez takmak istemiyorum.” 

Sonrasında her şey güllük gülistanlık ilerledi sanıyorsanız yanılıyorsunuz. Çocukla ilgili her şeyde olduğu gibi tuvalet eğitiminin bu son ve en önemli aşaması da sürprizlere açık ve zorlu bir aşamaydı. Kafamda hep ”bezi benim nöbetçi olmadığım bir hafta sonu çıkartırım ve çocuğumun kakasıyla, çişiyle ben uğraşırım” şeklinde bir plan vardı. Ama bizim oğlan, bezden kurtulmaya bir pazartesi sabahı karar verince, kaka ve çiş temizleme işi babaanneye kaldı. Bu aşamada sazı, engin tecrübe ve sabrı ile babaanne ele aldı. Gündüz babilik, akşamları ve hafta sonları ben Çağın’ın tuvalet eğitimi macerasının bu aşamasında neler yaptık:

• Yaz olduğu için şanslıydık, evdeki tüm halıları kaldırdık.
• Kazalardan sonra hiç olumsuz tepki vermedik ama önemsiz bir şeymiş gibi geçiştirmedik de.
• O hafta evden dışarı çıkmadık.
• Bol çişli, çamaşır yıkamalı bir hafta oldu. Bana pek rastlamadı sağ olsun babaanne halletti.
• 20 dakikada bir lazımlığa oturmak zorunda kaldık veya oturunca oyun oynadığımız için kalkmak bilmedik ama sesimizi çıkarmadık.
• İlk birkaç gün tüm kakalar etrafa yapıldı. 5 .gün kakasını lazımlığa yaptı. Normalde abartmamak lazım ama bizim evde alkış kıyamet. Telefonla halı, dayı, dedeler arandı. Bolca öpücük yağmuruna tutuldu.