Kendime bir ben daha lazım

Biliyorsunuz 13 yıllık memuriyet hayatıma birkaç hafta önce son noktayı koydum. İstifa ettim. Amacım aileme, Çağınım’a daha çok vakit ayırabilmek ve işimle ilgili diğer hayallerimi gerçekleştirebilmek. Nedir bu hayaller derseniz, hastalarıma uzun uzun vakit ayırmak, beslenmeleri, uykuları ve diğer sorunları ile yakından ilgilenmek, seminerlerime ve sosyal sorumluluk projelerime ağırlık vermek….

Hastanemle ilişiğimi kestiğim gün kendimi büyük bir boşluğun içinde buldum. Sanki hiç yapmamam gereken bir şeyi yapmıştım. Sanki sevinçle oyun oynarken  salonun ortasındaki sehpada duran kristal vazoyu kırmış küçük bir çocuk gibiydim.

Üstelik tüm meslek büyüklerim, hocalarım hatta bazı meslektaşlarım bana anlamaz gözlerle bakıyorlardı. Niye büyük bir şehirde, her türlü imkanı olan  bir hastanede çalışmayı bırakmıştım? Niye konfor alanımı terkedip, her ay tıkır tıkır, düzenli hesabıma yatan ve gayet tatmin edici bir parayı bırakıp kendimi bu denli karmaşık bir işin içine atmıştım?

Neyse… Kendimi toparlamam çok kısa sürdü. Ertesi gün Adana sokaklarında kiralık, klinik olmaya uygun daire ararken buldum kendimi. Ardından babam rahatsızlandı ve anjiyo olması gerekti.  Bir yandan yoğun toplantı programım, bir yandan bir evlat olarak yapmam gerekenler, öte yandan kurmam ve her köşesi, her taşı ile ilmek ilmek ilgilenmem gereken bir klinik…Tabii evde artık annesi geceleri nöbet tutmayacak diye sevinçten delirmiş bir çocuk ve 13 yıldır her gün birlikte işe gittiği karısının hastanedeki yokluğuna alışmaya çalışan  bir koca…

Velhasılıkelam ayrıldığım günden bu yana farklı bir telaş ve koşturmanın içerisindeyim. Yeni bir muayenehane açmak  kolay gibi gözükse de aslında oldukça zor. İl Sağlık Müdürlüğü, elinize sayfalarca uzayıp giden bir liste veriyor. Siz düşen de bu listeyi mümkün olan en kısa zamanda tamamlamaya çalışmak. Bir yandan birlikte çalışacağım asistanımı seçme çalışmaları, bir yandan sevgili mimarımızla sabahlar kadar olan yorucu ama heyecan verici toplantılarımız, web sitesi oluşturma ve gerekli tıbbi malzemeleri toplama süreci…Öyle ki şu anda bir saniye bile durup dinlenecek vaktim yok. Bedenim dinlense kafamda bir birinden ayrı ve bir an önce düzenlenmesi gereken bir sürü plan, fikir ve düşünce.. Evime daha çok vakit ayırabilmek için ayrıldım ben kamu hizmetinden. Ancak bir anda işleri yetiştirmek, eve yetebilmek adına kendimi bin parçaya ayrılmış buldum. Bu sefer de beynime acaba Çağın’ı çok mu ihmal ediyorum düşünceleri üşüştü.

Acayip bir suçluluk hissi içimde… Sabah 6,da Çağın’ı okula hazırlamak için uyanıyorum ve gece en erken 1’de tüm kemiklerim ve kaslarım ağrıyarak yatağa giriyorum. Çağın akşam 16.30’da okuldan geldiğinde bazen onunla ilgilenecek halim olmuyor. Ama gene de mutlaka ödevlerini yaptıktan sonra veya önce, ne zaman isterse oyun oynuyoruz. En sevdiğimiz oyun Monopolly bu aralar. Nedense hep yeniyor beni. Para işlerini gerçek hayattada da pek anlamam zaten.

Gerçekten çok  çabalıyorum hem işimi hem ailemi ihmal etmemek için. Ama bazen fiziksel olarak yetemiyorum. Kendime bir tane ben daha lazım. Sabahın 6’sında Çağın’a krep yaparken,  asistan adayları ile görüşürken, klinik hazırlıklarını takip ederken akşam Çağın’ı uyumaya hazırlarken hep aynı düşünce beynimde benden bir tane daha olsa asıl olurdu acaba?